Tab12-inhoud – de School van de Kraanvogel

korte introductie

Tit Khun (dialect van de Chinese provincie Fujian voor ‘zhi quan‘, ‘recht boksen’) is een zogenoemde ‘interne’ krijgskunstschool die oorspronkelijk uit China komt. Zoals het een goede krijgskunstschool betaamt omvatte het curriculum vroeger niet alleen ongewapend en gewapend vechten, maar ook vaardigheid in Chinese medicijnen.

Taijiquan (‘Tai Chi’), Baguazhang en Xingyiquan worden algemeen beschouwd als dé drie interne stijlscholen. Er zijn er echter veel meer, veelal in besloten kring doorgegeven of zelfs helemaal binnen één familie gehouden. De stijl Tit Khun is daar een voorbeeld van.

Tit Khun is waarschijnlijk -via de Chinese provincie Fujian- van oorsprong afkomstig uit de provincie Henan. Het toont sterke overeenkomsten met stijlen uit de streek rond Chenjiagou (waar Chen-stijl Tai Chi vandaan komt), maar dan wel volgens héél oude opvattingen.
Omstreeks 1850 is Tit Khun van China naar Indonesië gebracht, waar het in relatief besloten kring werd doorgegeven en ‘Chinees’ werd gehouden.

Door de komst naar Indonesië heeft Tit Khun niet de invloeden ondergaan van de ontwikkelingen die in het moederland China op het gebied van de krijgskunsten wèl speelden: zo is Tit Khun niet meegegaan in de ontwikkeling naar gezondheidskunst of performance art. Tit Khun is nog steeds de authentieke interne krijgskunst die het in 1850 was.

‘Meneer’ Tan Eng Ho, de meester die in 1965 Tit Khun naar Nederland bracht.

V.l.n.r. de Chinees-Indonesische Tit Khun-meesters Tjiam Tjeng Soey, zijn laatst aangenomen leerling Gouw Gin Hok en diens ‘eerste’ en ’tweede’ leerling, Tan Boen Hoey en Thio Seng Peng. Hoewel ‘meneer’ Tan formeel leerling was van Gouw Gin Hok zou hij voornamelijk getraind worden door Tan Boen Hoey en Thio Seng Peng.

Tit Khun leent zich niet voor grootschalige verspreiding of popularisatie. De trainingen zijn zwaar en ‘old school‘ (dwz. niet aangepast voor amusementstraining), het duurt járen voor iemand enige basisvaardigheid heeft opgebouwd en het onderwijs verloopt op individuele basis. Een leraar moet zich daarvoor intensief richten op een beperkt aantal leerlingen. Vandaar uiteraard dat Tit Khun vooral besloten wordt onderwezen aan een beperkt aantal leerlingen.

‘Meneer’ Tan Eng Ho heeft meerdere leerlingen opgeleid tot grote bekwaamheid; sommigen geven de kunst door aan een beperkt aantal leerlingen in de privésfeer. Alleen Roel Jansen is openbaar les gaan geven.

Roel Jansen geeft Tit Khun-les.

Het klopt dat de prijzen van deze boeken wat hoger zijn. De redenen daarvoor zijn, enerzijds, dat het Nederlandse taalgebied erg klein is voor de ‘Tai Chi-markt’, en anderzijds dat het eigen publicaties zijn die op bestelling worden aangemaakt. Dat is duurder dan een reguliere uitgever die grote oplages maakt, maar laat wel de vrijheid met betrekking tot de inhoud bestaan: een eerdere samenwerking met een grote, commerciële uitgever resulteerde in dwang vanuit de uitgever om de inhoud beperkt te houden tot populaire, oppervlakkige inhoud.