Toen ik voor het eerst binnenliep in de school van 'meneer' Tan Eng Ho, op de zolder van zijn huis, schrok ik een beetje: ik had hiervoor een tijdje Karate geoefend en daarna Taekwondo, en hier ging het er wel heel erg anders aan toe dan hoe ik gewend was....
Inleiding
Er stond geen leraar opdrachten te schreeuwen, iedereen deed wat anders, niemand had een 'pakje' aan; dat soort dingen. Het was voor mij een cultuurshock van jewelste.
Daar kwam bij dat we met teveel leerlingen waren om allemaal tegelijk te oefenen op de ietwat kleine zolder; daardoor was de situatie dus dat een aantal mensen even 'een baantje liepen' (om daarna ruimte te maken voor de volgende) terwijl de anderen langs de kant een oefening op de plaats aan het doen waren, of gewoon op hun beurt zaten te wachten.
Meneer Tan zelf zat op een stoel te kijken, en af en toe stond hij op en legde hij wat uit.
Zo'n uitleg bestond vaak uit iemand laten voelen hoe iets gedaan moest worden, wat het effect van een techniek moest zijn en/of wat de reden was om iets zus en niet zo te doen.
En het was meer schering dan inslag dat de uitleg gepaard ging met de één of andere anecdote, die altijd bedoeld was om het één of ander te onderstrepen.
Op een gegeven moment vroeg één van de leerlingen aan meneer Tan of het goed was als hij de verhalen die meneer Tan vertelde noteerde; immers, het zou doodzonde zijn als meneer Tan er, ooit en in een hopelijk verre toekomst, niet meer zou zijn en dat al die verhalen dan verdwenen zouden zijn "want wij kunnen ze niet allemaal onthouden door de Chinese namen en zo".
Meneer Tan vond dit goed en de leerling in kwestie kwam op een speciaal hiervoor bedoelde afspraak langs bij meneer Tan om de verhalen vast te leggen met een -toen nog- cassetterecorder.
Het bleek niet te werken: meneer Tan had de lessituatie nodig die vervolgens leidde tot het vertellen over deze of die meester; zo in de huiskamer was die sfeer er niet en kwam meneer Tan niet op het verhaal waar de leerling om vroeg.
En zo werd dit project opgegeven.
Uiteraard was dit een verhaal op zich dat ditmaal niet werd verteld door meneer Tan, maar door de leerling in kwestie. Ik was het met hem eens: het zou doodzonde zijn als de verhalen die meneer Tan altijd vertelde verloren zouden raken.
Een paar dingen waren mij wel duidelijk geworden: meneer Tan kwam alleen tijdens het les geven tot het vertellen van een verhaal; en het aantal verhalen, zo wist ik inmiddels, was redelijk beperkt - na een paar jaar begon de hele cyclus opnieuw.
Dus ik besloot om de verhalen vast te leggen zonder er iemand iets over te vertellen. Ik gebruikte geen cassetterecorder maar een schrift en na elke les waarin een verhaal verteld was zat ik, onderweg naar huis, in de bushalte en in de bus op te schrijven wat ik nog van de vertelling wist.
Als ik delen van een verhaal niet meer wist (of de naam van een meester vergeten was) vroeg ik er een volgende keer niet naar maar ik wachtte geduldig tot hetzelfde verhaal een paar maanden later opnieuw verteld werd. Het zou uiteindelijk drie jaar duren voordat ik alle verhalen had verzameld en uitgeschreven, en ik kon meneer Tan een bundeling daarvan overhandigen op zijn zestigste verjaardag: al zijn verhalen, aangevuld met alles wat meneer Tan ons op dat moment over de geschiedenis van Tit Khun had verteld.
Op deze website heb ik dezelfde verhalen weergegeven als die, die in het boek staan. De technische termen en namen van bewegingen of technieken heb ik verder niet uitgelegd, dus als je geen Tit Khun-beoefenaar bent kan een technisch stukje soms wat moeilijk te volgen zijn. Wie weet ga ik daar op een later moment nog wat aan doen.

Behalve de verhalen die meneer Tan vertelde over vroegere gebeurtenissen ben ik ook zo vrij geweest om een paar anecdotes toe te voegen die ik zelf bij meneer Tan heb meegemaakt.