de School van de Kraanvogel

de School van de Kraanvogel

Menu

editorial

editorial, Filosofie, Instructie, Lerarenopleiding, Roel Jansen

Les

Iemand vroeg mij of het klopte dat ik geen les meer gaf. Ik vroeg niet hoe hij daarbij kwam maar antwoordde dat dat de verkeerde vraag was, en kreeg een verbaasde blik terug.
 
“Hoezo, wat is dan de juiste vraag?”
 
“Niet of ik les wil geven, maar of er nog mensen zijn die les willen krijgen”.
 
Dat antwoord begreep hij niet en hij vroeg wat ik bedoelde; immers, er waren Tai Chi- en Wushu-scholen genoeg en allemaal hadden ze een behoorlijk aantal leerlingen. Waarom had ik die niet dan?
 
“Om te beginnen” antwoordde ik “help ik als ik helpen kan, immers: ‘faciliteren’ is het kernwoord van mijn school. Dus ja, af en toe, als daar vraag naar is, doe ik wat bijeenkomsten om mensen te helpen gezond te blijven.
 
Echt structureel les geven aan groepen? Nee, dat doe ik niet meer. Ik ben ouder geworden en de motivatie om les te geven is, met het verdwijnen van mijn drang naar erkenning, mee-verdwenen en ik geef alleen nog les als ik echt les kan geven.
Maar ik word niet meer gevonden door mensen die net zo gek zijn als ik ooit was – die alles opzij zetten om de kunst te leren. Of die mensen nog bestaan weet ik niet; nu valt op dat de mensen van nu -oud én jong- altijd voorwaarden stellen, ze hebben altijd andere dingen die ze ook nog willen doen met hun leven, er zijn smoesjes om zich niet in te zetten, waarvan de ergste: ‘ja maar ik heb ook nog een leven’. Zo kun je niet trainen. Bij het leren van een kunst als deze is het immers niet de vraag of je vandaag oefent, maar of je dat over vijftien jaar óók nog doet – het leren van een kunst is je leven.
 
 
 
“Niet of ik les wil geven, maar of er nog mensen zijn die les willen krijgen”.
 
Dat antwoord begreep hij niet en hij vroeg wat ik bedoelde; immers, er waren Tai Chi- en Wushu-scholen genoeg en allemaal hadden ze een behoorlijk aantal leerlingen. Waarom had ik die niet dan?
“Om te beginnen” antwoordde ik “help ik als ik helpen kan, immers: ‘faciliteren’ is het kernwoord van mijn school. Dus ja, af en toe, als daar vraag naar is, doe ik wat bijeenkomsten om mensen te helpen gezond te blijven.
 
Echt structureel les geven aan groepen? Nee, dat doe ik niet meer. Ik ben ouder geworden en de motivatie om les te geven is, met het verdwijnen van mijn drang naar erkenning, mee-verdwenen en ik geef alleen nog les als ik echt les kan geven.
Maar ik word niet meer gevonden door mensen die net zo gek zijn als ik ooit was – die alles opzij zetten om de kunst te leren. Of die mensen nog bestaan weet ik niet; nu valt op dat de mensen van nu -oud én jong- altijd voorwaarden stellen, ze hebben altijd andere dingen die ze ook nog willen doen met hun leven, er zijn smoesjes om zich niet in te zetten, waarvan de ergste: ‘ja maar ik heb ook nog een leven’. Zo kun je niet trainen. Bij het leren van een kunst als deze is het immers niet de vraag of je vandaag oefent, maar of je dat over vijftien jaar óók nog doet – het leren van een kunst is je leven.

Wil je ook nog andere dingen doen? Let wel, wat mij betreft is het prima, ga vooral dat leven leven – vraag alleen geen inzet van mij voor jou als jij die zelf niet aan jezelf geeft: mijn leven is kort en ik heb geen tijd voor jouw amusement. Ik ben er niet om jou te trainen, ik ben er om invulling te geven aan de training die jij uit en voor jezelf doet. Als een ander jou moet motiveren zit er iets verkeerd in jouw keuze.

Zo is de Weg.

Verdien ik dan geen geld met mijn skills? Word ik dan niet bekend en beroemd? Prima, ik ben een krijgskunstenaar, geen koopman. Ik prijs mezelf gelukkig met die paar leerlingen die ik heb en die niet voor mij komen maar voor hoe zij, dankzij hun eigen inzet en toewijding, zichzelf via mij kunnen verdiepen in de kunst.
Dat is genoeg voor mij; dat is ‘de School van de Kraanvogel’”.

Scroll naar boven